Ne demiş ozan türküsünde; “harcanıp gidiyor ömür dediğin”.
Ömür geçer gider,sonunda izler kalır geriye...Karda yürüyen herkesin kendine ait bir iz bırakması gibi.Tek başımıza mı yürürüz bu yolu,yapayalnız ? Yolda,yolculukta sadece bizim midir,bizi mi ilgilendirir?
 
Hayat ,kendi içerisinde öyle çok alanlara bölünür ki,sadece kendi hayatımızı yaşadığımızı sanırız ama gelin görün ki yaşantımız içerisinde, dokunduğumuz bir çok hayatı da ya yaşatır yada zindana çeviririz!
 
Ailemiz içerisinde eşimiz,çocuklarımız,annemiz,babamız kardeş ve akrabalarımız,yakın ve uzak komşularımız,iş ve sosyal yaşamdan arkadaşlarımız,yolda yürürken merhabalaştıklarımız,trafikte karşılaştıklarımız,bir sırada veya kuyrukta iken tanışmıyor olsak bile ayak üstü sohbet ettiklerimiz...
 
Eğer iyi insan isek ; güzel ahlaklı,sözünü tutan,güvenilir,insanı seven,memleketini seven,anne,baba,eş ve çocuklarını,akrabasını,komşusunu seven bir insan isek,herkesin hayatında,varlığı önemsenen,yokluğu hissedilen önemli bir parça oluruz. Mutluluk veren bir parça...
 
Daha geniş bir çerçevede ele alırsak; ağacı seversek,doğayı seversek,hayvanları ve her şeyden önemlisi kendimizi sever ve kendimizle barışık olursak,hem kendi hayatımızı güzelleştirip kolaylaştırırız hem de çevremizdeki insanların ve tüm canlıların hayatlarını...
 
İşte o zaman,ömür geçse de inşallah boşa gitmiş olmaz.İşte o zaman hayat ta yaşam da dünya da çok güzel bir manaya bürünür.Hem kendi hayatımız hem de etkilediğimiz tüm varlıkların hayatı güzelleşir.
 
Yaradanım güzel insan olmayı,güzel bir hayat yaşamayı ve etrafımızda ne varsa onların da güzel hayat yaşamaları için faydalı olmayı nasip etsin. Amin
 
RABBİME EMANET OLUN
Azmi OZAN